«Փաստ» թերթը գրում է.
«Անկեղծ լինենք, մտքներովս չէր անցնի, որ Նիկոլ Փաշինյանի՝ Ապրիլի 24-ի՝ Հայոց ցեղասպանության 109-րդ տարելիցի կապակցությամբ ուղերձին կանդրադառնանք: Բայց մի հատված ուղղակի չէր կարող անտարբեր թողնել, քանզի ամբողջությամբ բնորոշում է Փաշինյանի ու իր թիմի պաշտոնավարման ողջ ընթացքը: Ահավասիկ, «հոգեցնցում»-ախեղդ այդ տեքստում մասնավորաբար գրված է. «Մեծ եղեռնը, հայրենազրկումը դատավճիռ չէ մեզ համար, որ պիտի կրենք որպես կորուսյալ հայրենիքի շարունակական փնտրտուք: Մենք պետք է դադարենք հայրենիքի փնտրտուքը, որովհետև գտել ենք այդ հայրենիքը, մեր Ավետյաց երկիրը, որտեղ կաթ և մեղր է հոսում»:
Հասկացա՞ք՝ «հայրենազրկումը դատավճիռ չէ»: Այ, այս մոտեցմամբ էլ առաջնորդվում են առնվազն վեց տարի շարունակ: Դե, իհարկե, իրենց համար արցախցիների հայրենազրկումը հո դատավճիռ չէ: Նրանք էլ են «գտել այդ հայրենիքը»՝ ի դեմս Հայաստանի: Վաղը դատավճիռ չի լինելու տավուշցիների, ոսկեպարցիների, կիրանցեցիների հայրենազրկումը: Մյուս օրը դատավճիռ չի լինելու Գեղարքունիքի, Սյունիքի մարզերի որոշ բնակավայրերի մեր հայրենակիցների հայրենազրկումը: Ու այդպես, քանի դեռ Հայաստանում իշխանության է Նիկոլ Փաշինյանը: Հա, ու կարևորը՝ Նիկոլ Փաշինյանի «գտած հայրենիքում» «կաթ ու մեղր է հոսում»:
Ի դեպ, կարող է նույն հաջողությամբ հայտարարել, որ հայրենազրկված միլիոնավոր հայերի համար ամերիկաներում, եվրոպաներում «կաթ ու մեղր է հոսում», ուրեմն նրանք էլ այնտե՞ղ են գտել իրենց «հայրենիքը»: Ինչ վերաբերում է Հայաստանի Հանրապետությանը, որքան որ դեռ թողել է Նիկոլ Փաշինյանը, ապա, այո, իր և իր քպականների համար, ինչ խոսք, «կաթումեղր» էլ է հոսում, շքեղ բնակարաններ, առանձնատներ, թանկ ավտոներ էլ են «հոսում»: Բայց՝ միայն իրենց համար: Իսկ նույն Փաշինյանի կողմից շարունակաբար կորստի մատնվող մեր հայրենիքում, նրա վարած «ստեղծագործ քաղաքականությունների» հետևանքով արդեն 4 տարի է, ինչ անդադար արյուն է հոսում, արցունք է հոսում, տարածքներն են հոսում, երկրի պաշտպանունակությունն է հոսում...»։
